Ησουν όνειρο ήσουν πλάνη

Βαριά τα μάτια του καημού
δρόμοι θολοί του χωρισμού
θάλασσες ποτά ναυαγισμένα
μυαλά από στάχτες σκορπισμένα.

Πριν το χάραμα και πάλι
γυρίζω με άδειο το κεφάλι
μουδιασμένος στου πόνου το κρεβάτι
δεν μπορώ να κλείσω μάτι.

Δυσκολεύουμε όμως να δακρύσω
γιατί ο χρόνος δεν πάει πίσω
έχω κολλήσει στου μυαλού την αυταπάτη
ότι ήμουνα για σένα κάτι.

Παραλίγο όμως να ξεχάσω
έτρεμα μήπως και σε χάσω
μα στης νιότης στο σεργιάνι
ήσουν όνειρο, ήσουν πλάνη.