Ο χωρισμός πιο γκρίζος

Ακούω ήχους της στιγμής 
Ψέματα ήταν πως θα ρθεις 
Τις υποσχέσεις σου κρατώ 
Τις αποστάσεις μηδενίζω.

Δεν βρίσκω τώρα γιατρειά
Μέσα μου καίει μία φωτιά 
Από τη δική σου την ματιά 
Αμετάβλητος ο οίκτος.

Μα σ' αγαπάω δεν μπορώ 
Νιώθω πως πάω να τρελαθώ
Τώρα που μένω μοναχός
Κι ο χωρισμός πιο γκρίζος.

Θέλω να νιώσω παρηγοριά 
κι αν δεν γυρίσεις μοναξιά 
Ποιος σε κρατάει αγκαλιά
Μένει άλυτος ο γρίφος.

Τα άστρα ματώσαν

Πέφτουν τα αστέρια πάλι απόψε 
Μέσα στον μαύρο χαμένο ντουνιά 
Ψάξε στο ψέμα σου έλα και δώσε 
Πέρα από το άδικο χαμένη ζαριά.
 

Σκέψου πως θα σαι όταν γεράσεις 

Εικόνες γυρίζουν μες στο μυαλό 

Κι άμα μπορέσεις να το αλλάξεις 

Έχε το νου σου στο χαμένο παρόν.

Μην αφήσεις κανέναν να αλλάξει

Τον μέσα σου κόσμο το νόθο παιδί

Κοίτα μονάχα να μην σε ρημάξει 

Εκείνος που λέει πώς έχεις πληγή.

Άμα θα δεις πως όλα τελειώσαν 

Μην φοβηθείς την απονιά

Κάτσε και σκέψου όλα ερημώσαν 
Τα άστρα ματώσαν σε μία γωνιά.

Έρωτά μου μοναξιά μου

Κουπλέ 1
Έφυγες ξαφνικά την αγάπη μου δεν κράτησες 

Έπλασες μοναξιά στον θολό τον έρωτά σου
Η απουσία σου αμέσως τους καημούς μου τους  τσάκισε

Από τότε έχω να σε δω άπονη η μοναξιά σου

Ρεφρέν
Έρωτά μου έρωτά μου τα πάντα τώρα δίνω για να σε δω κοντά μου

Μοναξιά μου μοναξιά μου έλα τώρα κοίτα μέσα στην καρδιά μου

Έρωτά μου μοναξιά μου

Κουπλέ 2

Μιλάει το κορμί με είδωλα και οράματα

Και αν έφταιξες ο νους μου ξανά θα σε ψάχνει
Ο πόθος μου ναυαγός απόψε σε κοίτα κατάματα

Το μυαλό λέει δεν πρέπει και το τρένο έχεις χάσει

Ρεφρέν
Έρωτά μου έρωτά μου τα πάντα τώρα δίνω για να σε δω κοντά μου

Μοναξιά μου μοναξιά μου έλα τώρα κοίτα μέσα στην καρδιά μου

Έρωτά μου μοναξιά μου

Πάντα η αγάπη μαρτυρά

Μέσα στην πόλη περπατώ 
Τρεις το πρωί και σε ποθώ
Τις αναμνήσεις μας θυμάμαι
Ξανά στο πλάι σου δεν θα μαι.

Μα τις βιτρίνες προσπερνώ
Και τις νύχτες νοσταλγώ 
Να σε φέρουνε κοντά μου 
στα στέρνα τα όνειρά μου.


Και ένας διαβάτης με κοιτά
Μου λέει φίλε και αν πονάς 
Πάντα η αγάπη μαρτυρά 
Πως η καρδιά δεν θα ξεχνά.
 

Για αυτό μη στέκεσαι εδώ 
Έχε το νου σου καθαρό 
Κι αν θα γυρίσει μία φορά 
Πάλι θα αξίζει να πονάς.

Εσύ θα με θυμάσαι

Έχω ένα κόμπο στο λαιμό 
Που δεν με αφήνει να σου πω 
Πόσα θυμάμαι σ' αγαπώ 
Μου είχες πει ένα πρωινό 
Μα τώρα δεν θυμάσαι.


Με τις αναμνήσεις ξενυχτώ 
Σκέφτομαι πόσο σε αγαπώ 
Είναι ο κόσμος μου μισός 
Δεν πρόλαβα να σου το πω 
Ανάμνηση θέλεις να σαι.


Είσαι λατρεία στη καρδιά 
Τώρα που φεύγεις μακριά 
Και εγώ ψάχνω γιατρειά 
Στα πονεμένα μυστικά 
Τον έρωτα λυπάσαι.


Είχες γραμμένο μία φορά 
Πως η αγάπη μάρτυρα
Του χωρισμού την απονιά 
Όταν θα βρίσκω καταχνιά 
Εσύ θα με θυμάσαι.

Είναι η μοίρα γητευτής

Είναι η μοίρα γητευτής
Εικόνα άψυχης στιγμής
Και εγώ να πέφτω στο κενό 
Είναι ο πόθος γιατρικό
Και ο ήλιος ακροβάτης.

Κοιτάω μόνος καρτερώ
Σκέφτομαι πως φτάσαμε εδώ
Θυμάμαι λόγια και πονώ 
Τον εφιάλτη μου βαστώ
Και ο έρωτας σακάτης.

Το κάθε βήμα σου κοιτώ 
Και τις ελπίδες μου μεθώ  
Τον χωρισμό μας δεν μπορώ
Λεπίδα έχω και κρατώ
Και ο Θεός μου μάρτυς.

Θέλω να φύγω μία αυγή
Την πονεμένη μου ψυχή 
Αφήνω τώρα μοναχή 

Αφού δεν πηρα το φιλί 
Στον θάνατο διαβάτης.

Του έρωτα σημάδι

Μία μέρα είπες πως θα ρθεις 
Στα καλντερίμια της ψυχής
Ιστορίες να πούμε απ' τα παλιά 
Και για τα χρόνια τα καλά 
Που σβήστηκαν απ' το χάρτη.

Που παίζαμε στις ακρογιαλιές
Για τις ωραίες μας στιγμές 
Η αγκαλιά χαρά και φως 
Για τότε που έκαιγε ο καημός 

Και ο στεναγμός μαράζι.

Ρεφρέν:

Για μία φιλία μου χες πει 

Πως θα κρατούσε μία ζωή 
Όμως ήτανε γραφτό 

Να νιώσουμε κάτι και οι δύο 
Του έρωτα σημάδι.

Και από τότε έχω να σε δω 
Και είναι μαυρος ο καιρός 

Ελπίδα μου ο ερχομός 
Μα είναι φταίχτης ο δεσμός

Που τελικά την αγάπη μας ρημάζει.

Στη μνήμη των πτωμάτων

Σκέπασε το χιόνι την γνώση των σοφών 
Ξεψύχησες στο βλέμμα ανώφελων δογμάτων
Ψάχνεις το νόημα στις πύλες φαντασμάτων
Επίμονα η σκέψη σου στο πνεύμα των φτωχών. 
 

Χάνεις όλα τα χαρίσματα μέσα σου μαράζι
Μέσα από ταξίδια ψεύτικα στον χάρτη 
Όλα σου τα στίγματα αλλάζουν το σημάδι 
Περιπλανιέσαι με είδωλα έρχεται σκοτάδι.

Χάνονται οι μνήμες στην θέα των αρμάτων
Μα βρίσκεσαι ατέρμονα έναντι οραμάτων
Αξίες και κοινά από των όχλο στρατευμάτων
Ρίχνεις τουφεκιά στη μνήμη τον πτωμάτων.

Μη με παίζεις στα χαρτιά

Κοίτα έχω αλλάξει μη με παίζεις στα χαρτιά 
Το μυαλό έχω αδειάσει από εικόνες στα παλιά
Κουβαλάω ένα τέρας που μου λέει μ' αγαπά 
Δεν του δίνω σημασία μα αυτό με τυραννά.

Το ξορκίζω από τη σκέψη όμως έρχεται ξανά 
Φαρμακίζει ότι νιώθω από τα δεισμοίρα μυαλά 
Και μου λέει πώς με θέλει να αλλάξω προσπαθώ
Δεν το νοιάζει ξαναπέφτω κάθε μέρα στο κενό.

Να γλιτώσω θέλω μόνο η ελπίδα μου κοίτα 

Προσπαθώ να το σκοτώσω μα εκείνο με νικά 
Πρέπει να τη προστατέψω την ψυχή μου ριζικά 
Δεν νικιέται όμως κοίτα τι του έχω για μετά.

Έχω ακούσει ιστορίες πώς τρελαίνει το μυαλό
Αν δεν δίνεις σημασία γίνεται ανήμερο θεριό
Δεν αντέχω όμως άλλο τη ζωή μου κυβερνά
Και θα πέσω μία μέρα μες στου Νέστου τα νερά.

Μία ανάσα πριν το τέλος με κρατάει ζωντανό

Μία αυταπάτη εμποδίζει το αδιάφορο παρόν
Προσπερνάω σιωπηλά μην με κάψει προσπαθώ
Ξέρει όμως πώς περνάω το κατώφλι των ψυχών
Μία ανάσα πριν το τέλος με κρατάει ζωντανό.

Παίζει με όλες τις αξίες και τα θέλω που θα πω
Με τρελαίνει με υποσχέσεις αμετάκλητες θαρώ 
Δον Κιχώτης στις ιδέες και σε εκείνα που ποθώ
Μου προστάζει αντιλήψεις φευγαλέα ακολουθώ.

Παίζει χρόνια το παιχνίδι με κουνάει μαγικά 
Μ' έχει κάνει μαριονέτα μες στα άγραφα χαρτιά 
Νιώθω πως με ξεγελάει και κρυφά χαμογελά 
Προσπαθώ να μην ακούω μα πονάει η καρδιά.

Παίζει ύπουλο παιχνίδι το μυαλό μου κυβερνά Θέλει τώρα για να σβήσει τη ζωή μου ξαφνικά 

Θέλει μόνο να κερδίσει τη ψυχή μου καρτερά 

Δεν της κάνω το χατίρι πρώτος φεύγω ηρωικά 

Κουράστηκες και ψάχνεις κάποια λύση

Ξημέρωμα και έρχεται ο Απρίλης 
Η εποχή σου φαντάζει να γεννιέται
Την φήμη σου την άχαρη αρνιέσαι
Τον κόσμο που χάνεις δεν δανείζεις.

Το πρόσωπο κοιτάζεις στον καθρέφτη
Με ψέματα την φθήνια σου σκεπάζεις
Υποσχέσεις τον νου σου να κουράζεις
Αδιάκοπα στη τρέλα η ώρα σου χαμένη.

Κακόφημοι οι δρόμοι σου κραυγάζουν
Στα πέλαγα ο Νόστος σου δραπέτης
Και αν ένιωθες ποιος ήταν ο αφέντης
Οράματα κοιτάζεις που δαμάζουν.

Κουράστηκες και ψάχνεις κάποια λύση 
Ότι κι αν σκέφτηκες δεν ήταν για καλό σου 
Τον εαυτό σου τώρα βλέπεις για εχθρό σου 
Τυλίγεις την αγχόνη γύρω από τον λαιμό σου.
Στον χάρο την ψυχή σου θέλησες να χύσεις.

Ρακένδυτος αντάρτης

Ρακένδυτος αντάρτης

Της θείας δίκης η φωνή

Ενδελεχής επαναστάτης

Αδιαπραγμάτευτης οργής.

Γαλουχεί της μάνας το παιδί 
Της αρετής το δυναμάρι
Του ίσκιου μάς το φώς 
Και της αυγής φεγγάρι.

Διαπρύσιος ο σκοπός 
Στου ήχου το δοξάρι 
Κατάφωρος ο ουρανός 
Της νιότης το κλωνάρι.

Μνισήκακος οπλοφορεί
Στις ρεματιές στα δάση 
Αλώβητος μονολογεί
Εκδίκηση να πάρει.

Από τις στάχτες σου

Χρυσόσκονη κυλάει απ' τα σύννεφα
Του δαίδαλου φτερά έχεις φορέσει
Αρχάγγελοι κοιτάζουνε την ύαινα 
Που τρέφεται απ' όσα έχεις μαζέψει.

Ξενύχταγες και έβλεπες οράματα 
Που τόσο άδικα σε έχουνε πονέσει
Η άλλη όταν σου μίλαγαν για θαύματα
Σκεφτόσουνα πως σε είχανε ξοδέψει.

Μία νύχτα που σε πνίγει το παράπονο
Από τον κόσμο τους θα δραπετεύσεις
Μα είσαι ένα βήμα πριν τον θάνατο 
Από τις στάχτες σου θα ζωντανέψεις.

Ήρθε η ώρα για όλους τους παράδοξους
Που τον κόσμο σου τον έχουνε στερέψει 
Να κόψεις τα κεφάλια στους ανάγωγους
Που πίστεψαν πως τον ήρωα θα παίξεις.

Χαμένη Ατλαντίδα

Καβαλάρης επιστρέφω από τον Άδη 
Με ερείπια φορτωμένος αναμνήσεις 
Αν δεν ξέρεις πώς θα βγάλεις το σκοτάδι 
Σκέψου πρώτα τις μικρές περιπλανήσεις.

Χίλια χρόνια η αλμύρα με έχει ψήσει 
Ξεχασμένος αργοναύτης που πονάει 
Και αν δεν θέλεις τώρα έχω λησμονήση 
Του παράδεισου και της κόλασης σημάδι.

Είμαι χρόνια σε λαγούμια τρυπωμένος
Δεν με ξέρεις ούτε πρόκειται να μάθεις
Είμαι άτρωτος στον κόσμο μυημένος
Παράξενης της φύσης μου μονάρχης.

Και αν δεν έχασες ακόμα την παρτίδα 
Μη νομίζεις πως ο χάρος σε έχει χάσει

Και άμα βρήκες τη χαμένη Ατλαντίδα
Φευγαλέα το κορμί σου έχεις θάψει. 

Κάψε την σκιά

Άκου τη φωνή μέσα σου βαθιά 
Κοίτα το κορμί θέλει γιατρία 
Σκέψου τη στιγμή φεύγει μακριά 
Δώσε το φιλί μένει στην καρδιά.

Ρίξε στο νερό μαύρη λησμονιά 
Γέννησε και εσύ όμορφα παιδιά 

Φέρσου λογικά ο χρόνος σε νικά 
Κράτα την πνοή άγγελος κοιτά.

Φέρε αλλαγή αλλάζοντας σειρά 
Σώσε ομορφιά μίζερα γερνά
Ζήσε αρμονικά η αιτία θα πονά
Πίστεψε πως ζεις κάψε την σκιά.

Μίλα στο Θεό προσκύνα πιο συχνά 

Ξύπνα το μυαλό εκείνος καρτερά 
Έρχεται αδερφός νιώσε τη χαρά
Μέσα σου το φως καίει ευλαβικά.

Αντίπερα σε πλεύση

Απρόσμενα και απόψε με κοιτάς 
Σαν να θελες τον χάρο να αντικρίσεις
Κι αν έπαιξες το ζάρι της ζωής
Νοσταλγήσεις για πάντα να με σβήσεις.

Μα δεν ζύγιασες τα πράγματα σωστά
Και μούλιασες στον γέροντα τον χρόνο
Τα όνειρα σου βγήκανε λειψά
Με πρόδωσες που σου δωσα τον θρόνο.

Και σμίλεψες ακόνι απρόσμενο πρωί
Που σου πάνε αντάρτικα θα πέσω 
Νόμιζες πως ήμουνα καμμένος σαν χαρτί
Περίμενες το όπλο μου θα στρέψω.

Δεν ήξερες για μένανε τι σήμαινε ζωή
Πώς τα άλυτα του πόνου έχω ανατρέψει
Πίστεψες πώς με έπιασες απόψε σε παχνί 
Ο Κόσμος μου υπήρχε αντίπερα σε πλεύση.

Σαν Αυελίδος καρτερό

Σαν Αυελίδος καρτερό
Κάτω απ'το παράθυρό σου 
Ατζάρντο έχω στο μυαλό
Αν με είδες στο όνειρό σου.

Κάζο με πιάνει τρομερό
Πώς δεν θα μ' αγαπήσεις

Και τον Άγιο προσκυνώ 
Εμένανε να καρτερήσεις.

Κοντέσα μου σε παρακαλώ
Τράτο σου δίνω να σκεφτείς
Μη προλάβω και φαρμακωθώ
πριν την πρότασή μου να δεχτείς.

Κομπέβελος σου θε να γίνω
Μπελέτσα μου μαλαματένια
Το σκαρτσοφόλι μου σου δίνω 
Είσαι γλυκιά σαν μια γαρδένια.

Το Χάνι της Γραβιάς

Κανόνια ξύπνησαν τον όχλο
Τραντάχτηκε το χώμα το ζεστό
Και εσύ πού έζησες με μόχθο 
Νοστάλγησες τον γκρίζο σου θυμό.

Χαλάσματα ρημάξανε την πόλη

Και άρματα περάσαν το χωριό
Δακρύσανε οι γέροντες με τόλμη 
Οι μανάδες μας αντίκρισαν χαμό.

Γυναικόπαιδα αφήσαμε οπίσω
Και μπήκαμε στην πρώτη τη γραμμή 
Ο θάνατος μας κοίταζε ξωπίσω
Μα η Πατρίδα μας πεσμένη αντηχεί.

Ματώσανε τα στήθια παγωμένα
Το αίμα μας που έτρεχε ζεστό 
Και όσα μου είχες ειπωμένα
Κρατάω σαν να ναι φυλαχτό.

Πολεμήσαμε με δύναμη ανδρείας 
Σώζοντας παιδιά από σκλαβιά 
Ξαναγράφοντας Πατρίδας ιστορία
Πεθάναμε στο Χάνι της Γραβιάς.

Κοίτα με πως σ' αγαπώ (Βαρκαρόλα)

Κοίτα με κοίτα με πως σε ποθώ 
Κοίτα με κοίτα με πως σ' αγαπώ 
Κοίτα με κοίτα με πως σε ποθώ  
Κοίτα με κοίτα με πως σ' αγαπώ.

Τι γλυκό να σε ποθούν 
Με ομορφιά και άνθη 
Στα χαμένα τα βάθη 
Πληγωμένοι καιροί δεν θα ρθουν.

Τι γλυκό να σε ποθούν 
Με ομορφιά και άνθη 
Στα χαμένα τα βάθη 
Πληγωμένοι καιροί δεν θα ρθουν.

Και όπως με καρτεράς 
Και όπως σε καρτερώ 
Βρίσκω χρόνο να στο πω 
Βρίσκεις χρόνο μα πονάς.

Γίναν όλα τώρα ασήμαντα 
Συναισθήματα ανεκπλήρωτα 
Ο χρόνος είναι γιατρειά

Μα ο πόνος κυβερνά.

Και όπως με καρτεράς 
Και όπως σε καρτερώ 
Βρίσκω χρόνο να στο πω 
Βρίσκεις χρόνο μα πονάς.

Γιατί όλα γίναν δύσκολα 
Θολά βουβά τα αισθήματα
Για την αγάπη μας εγώ 
Δεν θέλω να πονό.

Ήπια τον κόσμο μία γουλιά

Έσβησα και απόψε το τσιγάρο 
Ήπια τον κόσμο μία γουλιά
Και η ψευδαισθήσεις μου πουλάν
Τη ζωή μου να ρισκάρω.

Νιώθω ευάλωτος γιατί 
Έχει ποτίσει το κορμί
Απο ουσίες και αλκοόλ
Και έχω χάσει το κοντρόλ.

Έχει αγριέψει η εποχή
Και το μυαλο μας που νοσεί
Θέλει να αλλάξει την τροπή
Για να κερδίσει η ζωή.

Δεν έχω χρόνο για να δω 
Αυτό τον κόσμο που μισώ 
Μου χουν ρημάξει την ψυχή 
Οι ουσίες και οι καιροί.

Τα όνειρα μάς βγήκαν δανεικά

Γυρίζοντας σε μέρη μαγικά 
Ταξίδια με ωραίες αναμνήσεις
Τα όνειρα μάς βγήκαν δανεικά 
Και ήθελες εμένα να αγαπήσεις.

Ταξίδεψα στο άγνωστο γιατί
Η Θάλασσες αρχίσαν να ομορφαίνουν
Μα εγώ ψυχάκιας πειρατής
Τα θαύματα μαζί σου με τρελαίνουν.

Νοστάλγησα να ψάξω το κορμί
Της νιότης σου ερέθισμα με καίει
Δεν είχα την δικιά σου την στοργή 
Νομίζω πως η αιτία σου τα φταίει.

Μα όλα αυτά αλλάξανε στιγμή  
Γνωρίστηκα αμέσως με τον πόνο
Και αν ένιωθα για σένανε ντροπή 
Την απουσία σου τώρα την πληρώνω.

Ήρθε η ώρα για να ζήσεις

Από την παλιά Καλύβα 
Έρχονται οι αναμνήσεις 
Με την ξύλινη ασπίδα
Γίναν τώρα εξαρτήσεις.

Κοιτάς ξανά καμιά ελπίδα 
Πρέπει πρώτα να δακρύσεις
Γνωστή και πάλι η παγίδα
Ήρθε η ώρα για να ζήσεις.

Δεν σε παίρνει γι' άλλη μπλόφα  
Το μυαλό να κυβερνήσεις 
Είναι ύπουλη η σκρόφα
Που σου λέει να αγαπήσεις.

Χρόνια τώρα ίδια ρότα

Και όλο λες πως θα γυρίσεις
Μα ήταν καθαρή η ντόπα
Και δεν θελεις να ξυπνήσεις.

Με χώμα νερό και θυμιατό

Από αιωνόβιες ελιές κρατώ 
Καρπούς που έχουνε γουρμάσει
Σμιλεύω της μιζέρια σου σκοπό 
Στα χέρια μου κρατώ τα άχθη.

Από αμπέλια καρτερό να πιω 
Κρασί μία αγκωνή ψωμί και αλάτι 
Τον Διάτανο σκορπάω στο κακό
Να βγω στο φως πριν έρθει και με βλάψει.

Με χώμα νερό και θυμιατό 
Ξορκίζω τα δοσμένα άχτι 
Το χτένι σου στον αργαλειό
Υφαίνει μπατανία ζωή με άνθη.

Καρτεράς και εσύ να δεις χριστό 
Με ζάλα φορτωμένος αγκάθινο στεφάνι
Τα τάλαντα μετράς που κουβαλά
Αλαφροΐσκιωτο παιδί πού γύριζε σεργιάνι.