Τώρα έμεινε μόνη και δεν ξέρει πού να πάει
Γυρνάει πίσω μόνο λίγο και κοιτάει
Η ζωή της τόσο γρήγορα περνάει
Ξαναπαίρνει το δρόμο της ζωής και προχωράει.
Προχωράει σε έναν δρόμο μα πονάει
Αυτά που ένοιωσε από κάποιους τα κρατάει
Ξέρει καλά πως η ζωή δεν της χρωστάει
Αν ο κόσμος της και πάλι ξεψυχάει.
Όμως έμαθε πολύ καλά να μην ξεχνάει.
Πώς την πόνεσαν οι άνθρωποι με ψεύτικες ελπίδες.
Πως της κλέψανε τα όνειρα οι άψυχες πατρίδες
Πώς τη σκότωσαν μέσα στην κοιλιά το έμβρυο που δεν είδες
Και έσβησε μόνη μία βραδιά από του κόσμου τις λεπίδες.
