Χαμένη Ατλαντίδα

Καβαλάρης επιστρέφω από τον Άδη 
Με ερείπια φορτωμένος αναμνήσεις 
Αν δεν ξέρεις πώς θα βγάλεις το σκοτάδι 
Σκέψου πρώτα τις μικρές περιπλανήσεις.

Χίλια χρόνια η αλμύρα με έχει ψήσει 
Ξεχασμένος αργοναύτης που πονάει 
Και αν δεν θέλεις τώρα έχω λησμονήση 
Του παράδεισου και της κόλασης σημάδι.

Είμαι χρόνια σε λαγούμια τρυπωμένος
Δεν με ξέρεις ούτε πρόκειται να μάθεις
Είμαι άτρωτος στον κόσμο μυημένος
Παράξενης της φύσης μου μονάρχης.

Και αν δεν έχασες ακόμα την παρτίδα 
Μη νομίζεις πως ο χάρος σε έχει χάσει

Και άμα βρήκες τη χαμένη Ατλαντίδα
Φευγαλέα το κορμί σου έχεις θάψει.