Ο Νόστος σου

Εκεί που κατοικούν τα ξωτικά 
Σε μία πύλη γεμάτο νυχτερίδες
Πετούν ψιλά σαν να ναι αερικά 
Του κόσμου τα στερνά και η λεπίδες.

Οι σκέψεις σου για χρόνια έχουν ζήσει 
Την σκύλα πού ουρλιάζει μοναχή 
Στα άγραφα τευτεριά σου έχεις σβήσει 
Την αλήθεια σου που μένει ζωντανή.

Τα έγκατα της γης πήραν φωτιά
Ο χρόνος σου γεμάτος με ρυτίδες
Στα χέρια σου ζυγίζεις την ψευτιά 
Ο Νόστος σου γεμάτος με ελπίδες.

Τον ουρανό σου ξέρεις να κοιτάς 
Εκει φωτίζονται τα αστέρια
Μονάχος το δρόμο σου τραβάς
Με ρήτρα τα αιχμηρά μαχαίρια.