Μέσα στα απόκρυφα μονοπάτια της σκέψης μου,
αιχμαλωτίζω τον ίδιο μου τον εαυτό, με εικόνες
βγαλμένες από βουβό κινηματογράφο,
με λέξεις πρόθυμες να εκτεθούν στην λάμψη του
αλλοπρόσαλλου και μυστηρίου κόσμου μου.
Κοιτάζοντας το χιόνι αντιλαμβάνομαι πως
τίποτα δεν μένει ανικανοποίητο στο βάθρο της
ανευθυνότητας περιμένοντας το σκοτάδι.
Μια κουβέντα, ένα πρόσωπο, ένα χάδι,
εμφανίζονται μέσα σε λέξεις, χαρίζοντας
έννοιες που ντρέπονται να φανούν δυνατές
πάνω στα μίζερα και κουφά βλέμματα ανθρώπων,
που σχηματίζουν ασπρόμαυρους κλόουν με
πράσινα μάγουλα και κόκκινες μύτες.
Το ρυάκι που τρέχει αδιάκοπα ανάποδα στον χρόνο,
σχηματίζει κρυφές ρωγμές σε έναν χώρο που τίποτα
δεν κυλάει το ίδιο, όπως το να ονειρεύονται οι
άνθρωποι ότι υπάρχουν και ζουν για πάντα μαζί.
Σήμερα πήρα το θάρρος να γράψω σκέψεις της
οποίες είχα αφήσει καιρό να γουρμάσουν όπως
γουρμάζει ένα φρούτο πάνω σε μια καλοσχηματισμένη
ρίζα, περιμένοντας να ταξιδέψει και αυτοί στον
μουδιασμένο και χαζό μας κόσμο, σε έναν κόσμο που
τίποτα δεν υφίσταται και τίποτα δεν μένει για πάντα
κομψό.
Τα όνειρα που έκανα από παιδί κατακερματίζονται ένα ένα
όχι γιατί το επέλεξα εγώ άλλα γιατί τα μαστίγωσαν οι
άνθρωποι πριν καλά καλά βρουν ψυχή για να πετάξουν.
Σε μια αιωνιότητα δεν προσέχουμε τα υποσυνείδητα
μηνύματα που έχουν σταλεί στον συνειδητό μας κόσμο
από τους μέντορες της τύχης και κατά συνέπεια
εγκλωβιζόμαστε σε αυτόν τον υλικό κύκλο του ψεύτικου
κόσμου μας.
Τα φτερωτά ψέματα υπάρχουν για να μας θυμίζουν πως
τίποτα δεν έγινε τυχαία χωρίς κάποιος πρώτα να
γκρεμίσει της αλήθειες.
Η κλεψύδρα της σχετικότητας μας καθιστά υπεύθυνους
για το πως θα κυλήσουμε στον χρόνο και στο χώρο χωρίς
να γίνουμε αντιληφθεί από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου