Ο ΑΛΓΚΟΝ

Πάνω σε μαύρο άλογο καλπάζω μοναχός
με χέρια ανοιχτά σαν να μουν αϊτός
φεύγω σε άγνωστο ταξίδι της ψυχής
αφήνοντας πίσω μου Ινδιάνους της Φυλής.



Η μνήμη μου κρατά ιστορίες τις φωτιάς
όταν ο άνεμος φυσούσε να μας κάνει συντροφιά
στην απέραντη πεδιάδα στα ανατολικά βουνά
έχω ένα αστέρι που με κυβερνά.



Τώρα ψάχνω για να βρω τον άνθρωπο τον αστεριών
έχει το όνομα Αλγκον [λευκό γεράκι τον καλών]
ο ουρανός είναι ψηλός και δεν μπορώ να τον δω
πρέπει να ανέβω και γω στον ουράνιο κόσμο τον ψυχών.



Ωωω  μεγάλο πνεύμα που έφτιαξες το σύμπαν
γονατίζω και προσεύχομαι όλα να γίνουν ίδια
να μπορούσε ο ουρανός να κατέβαινε και αυτός
πιο κάτω να μπορώ για να με πάρει ο Αλγκόν.