Από τις στάχτες σου

Χρυσόσκονη κυλάει απ' τα σύννεφα
Του δαίδαλου φτερά έχεις φορέσει
Αρχάγγελοι κοιτάζουνε την ύαινα 
Που τρέφεται απ' όσα έχεις μαζέψει.

Ξενύχταγες και έβλεπες οράματα 
Που τόσο άδικα σε έχουνε πονέσει
Η άλλη όταν σου μίλαγαν για θαύματα
Σκεφτόσουνα πως σε είχανε ξοδέψει.

Μία νύχτα που σε πνίγει το παράπονο
Από τον κόσμο τους θα δραπετεύσεις
Μα είσαι ένα βήμα πριν τον θάνατο 
Από τις στάχτες σου θα ζωντανέψεις.

Ήρθε η ώρα για όλους τους παράδοξους
Που τον κόσμο σου τον έχουνε στερέψει 
Να κόψεις τα κεφάλια στους ανάγωγους
Που πίστεψαν πως τον ήρωα θα παίξεις.