Του κόσμου η ψευτιά

Το πρόσωπο θλιμμένο κοιτάζει τον χαμό
Τα χέρια του γδαρμένα ανείπωτος θυμός 
Τα μάτια του στραμμένα κοιτάζουν νευρικά
Η φύση του Δραπέτης στου κόσμου τα δεινά 

Σαν τον παλιό στρατιώτη θυμώνει βιαστικά 
Ακούγοντας να λένε μας παίξαν στα χαρτιά
Χαμένες προσδοκίες δεν θέλει να μιλά
Ξέρει μοναχός του να κρίνει ο χρόνος τον κράτα

Θλιμμένος τώρα είναι φοβάται την οργή
Μήπως το πούν πως φταίει μα καίει τη στιγμή
Αλήτικα βαδίζει σε δρόμος μυστικούς 
Ξέρει καλά να βρίσκει αιώνιους στοχασμούς

Δεν θέλει όμως τώρα απρόσμενους εχθρούς 
Θέλει μοναχός του να μείνει σε βρώμικους καιρούς
Κρατά ψηλά τον πήχη δεν θέλει να καεί
Μόνο κοίτα τα πλήθη και φεύγει ένα πρωί 

Φεύγει για ταξίδι να βρει παρηγοριά 
Μακριά από όλους και όλα ανθίζει η καρδιά
Τώρα για κείνα τα χρόνια  δεν θέλει να μιλά 
Μονάχος του δαμάζει του κόσμου την ψευτιά